kıraç'ın şu aralar ruh halime pekte uyum gösteren eski bir şarkısı. her cümlesinde ayrı ayrı sevgi ve hasret yatar.
"ne başkası oldu ne de olacak,
sen çalmazsan kapım açılmayacak."
sevmenin nasıl da umudun kuyruğunda olduğunu, her şeyin sonunda yine o'dan başka açılacak kapınızın olmadığını anlatır.
-her şey-iniz olan birisinin, bir gün sabah kalktığınızda -hiç kimse-si olmakta ki acıyı hisettirir.
"ne olurdu benim olsan,
şu yaralarımı sarsan,
bıktım artık yol almaktan,
önüme çıkıp durdursan."
her ne olursa olsun, o'nunda tek kapısının siz olduğuna inandırır.
"yıllar sonra bir gün yaşlandığında
o ipek saçların ağardığında
kuru yaprak gibi dağıldığında
kalırsın tek başına"
gelse de gitse de 'eyvallah' demeyi öğretir.
gidiyorum buralardan
tüm rüzgarlar senin olsun