çok güzel bir şey olsa gerek bu.
i̇ki kız kardeş neler paylaşmaz ki.
tecrübelerinden faydalanabileceğim,
evdeki işler konusunda arkasına saklanabileceğim, anneme sormaya utandığım meselelerde akıl danışabileceğim birinin olmamasını her zaman içerlemişimdir.
düşünüyorum da ne muhabbetler döndürür, birlikte ne harikalar yaratırdık mutfakta diyorum.
özellikle küçükken çok heves ederdim ablası olan arkadaşlarıma. onlar ablalarıyla yeni pasta börek tarifleri denediğinde aşırı kıskanırdım.
(mutfak konusundaki vasatlığımı da ablamın olmayışına bağlarım hep eheheh)
mesela annemin iki kız kardeşi var.
özellikle büyük teyzemle aşırı yakınlar. teyzem annemin annesi gibidir üzerine titrer.
hergün arar hatta günde iki üç defa aradığı olur.
biz ev telefonunu kapattırmıştık, sırf almanya'dan rahat arayabilmek için teyzem tekrar açtırdı. o telefon sadece ona özeldir mesela ondan başka kimse evden aramaz bizi.
arayınca da en az kırk dk bi saat falan konuşurlar. sülalenin dedikodusunu yaparlar.
hem teyzede olamıcam bak ona da çok üzülüyorum.
neyse sonra büyüdükçe abla özlemim azaldı benim.
çünkü abim tam olarak yerini tutmasada büyük oranda kapatıyordu açığı.
yaşlarımız yakın olduğu için hep iyi anlaşırdık zaten.
bide onunla hiçbir zaman konuşamayacağımı düşündüğüm meseleleri büyük bir olgunlukla benimle konuşmaya başladığı vakit anladım ne kadar şanslı olduğumu.
kız kardeşin yerini bir kız arkadaş alabilirdi.
bir ablayla yaptığın her şeyi çok yakın kız arkadaşımla da yapabilirdim.
ama abinin yerini hiçbir zaman dışardan bir erkek alamaz.
aynı evin içinde büyüyüp her halini bildiğin abinden başka bir erkeğe, ona güvendiğin gibi gözü kapalı güvenemezsin.
abimle yaptığım şeyleri yada onun bana davrandığı gibi dışardan abim dediğim bir insan aynı sekilde davranamaz.
zaten bu yüzden de bugüne kadar hep arkadaşlarım da bana özenmiştir.
her neyse, ne çok konuştum ben.
velhasıl kelam,
aman canım hayırlı olsun da kız erkek farketmez.