bugüne kadar çevremde çok ölüm görmedim. 2 dedem, babaannem, karşı binadaki komşumuz. babaannem öldüğünde 3-4 yaşındaydım. öldüğü güne dair hafızamda tek bir görsel, resim var. küçük olsam da babaannemi sevdiğimi hatırlıyorum. bazı anıları hatırlıyorum. küçük olduğumdan dolayı ölümü bana pek bir şey ifade etmedi. dedem öldüğünde 7 yaşındaydım. ambulans gelmişti. bedenini evden çıkartırlarken görmüştüm. biraz ağlamıştım ama o da çok bir şey ifade etmedi. diğer dedemse geçen sene vefat etti. aklımın başımda olduğu tek ölüm. gerçekten üzüldüm. bazen ağladım da. hani böyle çok sever miydim? hayır ama dedemdi işte. arada gidip elini öper onlarda kalırdık. bu sene yapamadık. büyük eksiklik. karşı komşumuz içinse sadece şaşkınlık hissetmiştim. bunları niye mi anlattım? gerçekten çok sevdiğim biri ölse ne yaparım bilmiyorum. bazen düşünüyorum öldüklerini. düşüncesi bile göz yaşına sebep oluyor.