hiç unutmam kucukken mahallenin yolları çok kotuydu. mahalleli de televizyinculari cagirmislardi,yollari falan ceksinler de tv ye cikarsa belki belediye yapar diye.
iste herkes kamera karsina gecip sikayetlerini anlatiyordu. ben kucugum tabi bi arkadas var yanim da ikimiz izliyoruz. adamin biri dedi cocuklardan biri de konussun daha ciddiye alirlar.
durumumuz o zamanlar iyi ama mahallenin serseri serbest hınzır cocugu oldugumdan üstüm basim leş gibi.diger arkadasim ise jilet gibi giyinmis duruyodu.
adam beni gostererek bu konussun daha dikkat ceker diyip beni konusturmuslardi.tabi o zaman sevunmistim beni sectiler tv ye cikicam diye.
ama daha sonradan buyudukce dank etti.
beni konusturdular cunku ustum basim kotuydu. acınası bir durumdaki cocuk digerine gore daha dikkat cekerdi. insanlarin yardim etme icgudusunu cikarirdi ortaya. o yuzden secmislerdi beni.
o gunden sonra insanlarin ne kadar bencil ve acimasiz dusunduklerini farkettim.
her sey dis gorunus olmuş. en kotusu insanlar insanlari dis gorunusle kolayca ikna edebilecegi yolu yolu bulmus.
gerci bunun sucu onlarda degil bunu onlara hissettirenlerde.
her neyse bari tv ye ciksaydim. butun gun tv basinda beklemistim buyuk bir sevincle.