mizacım ve tavırlarım gereği genel olarak tanıştığım, görüştüğüm her insan ile friendzone a düşüyorum. bazıları için bir baba figürü olmuşluğum da var. gerçek anlamda bunu yaşamaktan bıktım ve ne bok yemem gerekiyor bilmiyorum. karakterimi çok seviyorum, e tabi ki pürüzler olacak ama genel anlamda benim diyebildiğim nadir şeylerden biri.
neyse, kısaca yine birisi var, bir kenarda ben varım ve bir bok olacağı yok. bu benim içimi kemiriyor. en stresli olduğum anda daha fazla aklıma geliyor ve aklımı çeliyor. bunun ne kadar dikkat dağıtıcı ve rahatsız edici bir bok olduğu hakkında bir fikriniz var mı?