üniversite sınavıma çalışırken sabah 4 veya 5 den sonra uyumazdım. pencereyi açıp masaya tünerdim. camın ardından böyle güneş turuncu turuncu doğar, hem ev hem sokaklar sessiz olurdu. hayat şaşılacak derecede yavaş ama enerjik. karşıdaki müstakil evin terasında her güneş doğduğunda kalkıp spor yapan yaşlı bir amca vardı. bazen ders çalışmaktan hiç bakamazdım pencereden, bazense sadece o amcayı izleyip bende onun yaptığı haraketleri yapardım. çok nadir, geç kalkar veya hiç kalkmazsa 'bir şey mi oldu ki acaba' diye endişelirdim. sabahları o zaman dilimi çok farklıydı. gün içinde veya akşamları unuttuğum -sanki hiç yaşamamışım gibi hissettiğim- oluyordu. sanki güneş doğarken ben aslında benden bile gizli bir boyuta geçiyor ve bir müddet kahve içip kitap okuyor, test çözüp dışarıyı izliyordum.