"güneşin altında yeni bir şey yokmuş
ne yerle uyumluymuş insan
ne gökle..."
asla unutmam bu dizelerin yazarını ne gördüm ne şahsen tanırım ne de ünlü biri. ama hayran oldum onun hikayesini dinleyince. bizim burda samimi oldugumuz ve ablam gibi sevdiğim birisi var. ben bu ablanın kardeşinin öldüğünü bilmiyordum hatta intihar ettiğini. evlerine gitmiştik bi odada çok guzel bi dolap gördüm boyle eskitme gibi ve ici biblolar kalemler makyaj malzemeleriyle doluydu o ablaya cok güzelmiş bayılırım böyle eskitme seylere deyince öğrendim hikayesini.bundan 14 sene kadar önce üniverste sınavlarına hazırlanıyormuş şiir yazmayı çok seviyomuş çok güzelmiş çok akıllıymış fakat sınav psikolojisiyle dayanamamış ve banyoda teyip kablosuyla kendisini asmış. ablası anlatırken öyle kötü oldum ki gözyaşlarımın aktığının farkında bile değildim ki ben toplum içinde asla ağlayamazdım. ablasının bi kaç sözü beni çok etkiledi "14 gün önce olmuş gibi acısı taze ama 14 asır geçmiş gibi de yorgunum " demişti sonra biz kızın fotoğraflarına bakıyorduk birinde uyuyordu ablası dedi ki " uyuyuşunu unuttum,gülüşünü unuttum, sesini unuttum" ve ben daha fazla bakamadım fotoğraflara koydum dizime ağladım ben ağladım ablası ağladı.
ben bugün 14 sene önce olan bi acının yasını tuttum
ben bugün unutamayacağım bi yazar tanıdım..