bu güne kadar ve bu günden sonra da bunda ve duygusallıkta başarılı olabileceğimi hiç düşünmedim. hatta duygusal değilim dersem onlara ayıp olur. odunum oğlum ben odun. ben de çok çalışırsam belki bir gün kalas olabilirim.
beni sevme kırılırsın.
ağlamak çok mu kötü bir şey? bana mı öyle öğretildi. sobanın yanında ona da mı cıs dendi. duygusuzun teki oldum çıktım. beni ne bu hale getirdi? i̇lle yakın birini tahta tabutta taşırken mi gözlerim dolacak? ya da etrafta kadınlar feryat ederken paramparça olmuş insanları gördüğümde ağladığımı saklayacağım?
beni sevme bunalırsın.
çok zor şeyleri kolayca söyleyebilmek yoksa bu duygusuzluk? benim sesim neden çatallanmıyor? neden içim yangın yeri olmuyor? bunları düşündükçe aklımı kaybedecek gibi oluyorum. i̇nsanlıktan nasibini almamış barbarlardan ne farkım kalır ki?
beni sevme kaybolursun.
onca zaman realistlik çatısı altına sığınmaya çalıştım. kimi zaman götüm açıkta kaldı kimi zaman başım. o devasa çatı bile beni ıslanmaktan kurtaramadı. i̇çimdeki ses diyor ki "üzülmen lazım oğlum sen nasıl insansın"
i̇nan cevap veremiyorum. boş koridorda yankı yapar gibi kafamda geziyor. ve çarptığı yerleri yıkıma uğratıyor.
beni sevme hayallerin suya düşer.
peki bunlar neden oldu biliyor musun? güzel sandın herkesi kendinle bir tutunca yüreğin. kıyamadığım o masumeti kirletip attım. kendimce her zaman iyi insan olmak istedim. ama sadece kendimce olmuşum. evet sevgi ticaretmiş ve o bedeli de ben ödemedim. kaçtım bakkaldan cips çalmış cocuklar gibi. bakkal zarar eder fakat çocuk sevinsin diye ses etmez kimi iyi amcalar.
beni sevme kan kaybedersin.
zaten neyine lazımım ki dünyanın olsam da olmasam da...
nasıl olur da gerekliliktir bırakmak. bilirim ki pişmanlık en büyük yokluk bana o yüzden sonunu görmek istedim.
aklımda ne gitmek var ne de bir yere kaçmak. fakat denize mavi desen de şeffaftır ya aslında benim için yarını beklemek o kadar da saçmaydı.
beni sevme lastiğine taş değer.
ben hiç bilmediğim bir şey yaptım. halbuki yemin etmiştim bilmediğim işlere girişmeyeceğimi. şimdi nerde miyim? umudun kıyısız tarafında. üstüme sıçrayan suçluluk ile pişmanlık denizinde yüzüyorum.
gidişine korunamadığım gibi dönüşünü de savunamam.
beni sevme uyuşturum seni.
evet son sözünü tuttun hep rahattın biraz. küstüğünü belli etmedin. yeri geldi sinirimi bozdun ve en önemlisi ben istemediğim sürece hiç bir yere gitmedin.
beni beni sevme yarı yolda kalırsın.
koskoca istanbulda beni mi buldun be kadın allahın belası bi adamım. başka adam mı kalmadı? i̇şte şimdi yenildik...
27 temmuz 2017 / mavi örgüler...
klişe ve saçma olsa da elimden fazlası gelmez
özür dilerim.