dünyanın en güzel eylemi.
küçükken abimle dikmiştik. o zaman dikerken epey yorulmuştum. küçücük çocuğum, elimde bir dünya fide, kürek. eş allah eş, bir türlü bitmiyordu. akranlarım top oynarken ben tüm yazı fide dikerek geçirmiştim.
geçenlerde bir fotoğraf gördüm, 12-13 yaşımdayken abimle diktiğimiz ağaçlar, kocaman ağaç olmuşlar.
lan nasıl mutlu oldum, tarifi yok! keşke o yaz tüm boş arazileri ağaçla doldursaydık dedim. keşke binlerce fide dikseydim. sadece bizim araziye değil, her yere. tüm yaz tatillerim ağaç dikmekle geçmiş olsaydı. öyle mutlu oldum, öyle sevindim.
4-5 gündür, ağaçları beraber diktiğimiz abimin oğlu yanımda misafir olduğundan sordum; "peki mustafa, ağaçların gölgesinde serinleyen falan var mı?"
"arada bir dedem gidip kur'an okuyor" dedi mustafa. "sonra diğer köylere gitmek isteyenler yorulduklarından gölgesinde dinleniyorlar. ağaçların dibinden de bir göze çıktı, millet su içiyor oradan da."
ağlayacağım amk. yok böyle bir huzur ve mutluluk.
ahdımdır ama bir gün çoluğa çocuğa, toruna torbaya katılırsam dünyaya geldikleri günden itibaren o çoluğa çocuğa doğayı ve hayvanları sevmeyi tembihleyeceğim. doğayı ve hayvanları seven zaten her şeyi sever. buna insan da dahil.