ruhu çocuk kalamamış bir çok insan tanıyorum çünkü çocukluk dediğin yıllar hep kabuslar hep iğrençlikler... bazen insan gözlerini kapatmaya korkuyor kendinden iğreniyor ya ne suçu vardı bir çocuğun ne suçu vardı? onun hayallerini, hayatı boyunca göreceği güzel rüyaları katletmeye ne hakkın vardı? i̇nsansın değil mi sen şimdi ? i̇çin cız etmeden uyuyabiliyorsun, başını önüne eğmeden gezebiliyorsun. yazık...
anlatmak utanç değil derdini paylaşmaktır ve emin olun dert paylaştıkça azalır yaşamak zorunda kaldığınız şeyleri anlatmaktan asla utanmayın. bilin ki belki anlatarak böyle şeyleri yendiğinizi göstererek başkalarının kabuslar görmesine engel olacaksınız kendine güvenmesini sağlayacaksınız. hepinizi duyarlı olmaya davet ediyorum. i̇yi geceler.