bana modern çağda
ekran olarak vücut bulmuş fantastik karakter. televizyon ekranları, bilgisayar ekranları, akıllı telefon ekranları...
zira herkesi ve her şeyi görüp herkesin ve her şeyin kendisine inanmasına neden oluyor. bilgisayarı baz alırsak tabii o ekran internet bağlantısı olmadan manasız. internet ise kuyruğu oluyor. ve modern çağda deccal, modern bir kalıp halinde her evin baş köşesinde, hatta kucaklarımızda duruyor. duvarlarımızı süslüyor. bizlerse hala kıyametin en büyük alametlerinden birisi olduğu söylenen deccal'in gelmesini bekliyoruz.
interneti baz alırsak yine deccal geleli nereden baksan 15-20 yıl olmuş ve kıyametimiz nereden baksan 15-20 yıl önce kopmuş. şimdi sadece hesap veriyoruz. hesap da vermiyoruz hatta, tüm insanlık olarak cehenneme layık görülmüş kendi cehennemlerimizde azap çekiyoruz.
birimizin laneti güzelliği oluyor, birimizin laneti bilgisi, bir diğerimizinki ise cesareti. özgürlüğü, tek mahkumiyeti olan bir insan olarak söylüyorum bunu. deccal inmiş. gökten değil, yerden. ve bizler onu pamuklara sarıp sarmalıyoruz. tüm gün boyunca gözlerimizi kendisinden alamayıp her şeyi onda yaşıyoruz.
her şeyimize birinci dereceden bir tanık. bu yüzden bu kadar rahat ve özgürüz kendisi karşısında. bizi yargılamıyor çünkü. bizi uyarıp bize kızmıyor. hayatlarımız kendisine odaklı. sevişlerimiz, sevmelerimiz, yiyişlerimiz, yemek paralarımızı çıkarmak için yaptığımız işlerimiz... her şey ama her şey kendisine bağlı. bu yüzden bu kadar çok müptelası, şaşkını olmuşuz.
deccal'i bekliyor hala birileri. beklemeye lüzum yok. o şu an karşında ya da kucağında. korktuğun kıyamet ya da kıyametin ise çok önceden kopmuş. kurtar kendini!