soğuktan korkarsan
küflenmiş gümüşle kaplanır bedenin
kendine kışkırtılırsın
çiçekli mağarayı unutursan.
sana ikindi odaları yok
anarşist ruhunu taşıyamazsan
kalbin gözlerini örterse
flamalar düşer yerinden
yüzeyde kalır sevgin
kendini abartırsan…
yağmurdan korursan sedeflerini
kısalır ve karışır yollar.
haksız olur hep güneşe uçan kız
kumların altında saklı kalır benlerin.
şımart içindeki sızıyı
büyüklerin erişemeyeceği o yerde kal.
bırak içindeki kuş sadece ellerinle
konuşsun…
kendini dokunulmaz bir güzel bulursan
büyükler erişir sana
eğer irkilirsen yılanların çığlığından
dünyayı kabullenirsin;
dünya ki
sıkıntı, kasvet, zehir…günaşırı intihar…
hadi önce benimle başla,
gözlerime bak, kır beni
yoksa…
yoksa
‘çaylar içine buz gibi akar’