ben şanslı bir çocuktum, baya şanslı.
evin en küçük çocuğu olmam ve kardeşlerimle aramda baya bir yaş farkı bulunmasından dolayı çoğu zaman isteklerim oldu.
ablam bir gün elinde et bebekle geldi. zenci bir et bebek. kuzenim esmerdi, e bebeğim de esmerdi. dolayısıyla adı kuzenimin adı olmalıydı. bebeğimin adını "ahmet yasin" koydum. haklısınız bu nasıl vizyon. ahmet yasin'in puseti falan vardı. sarı ve ayıcıklı pusetin içinden kahverengi bir bebek bakıyor. aslında korkunç ama ahmet yasin'i çok severim. bildiğiniz evladım bellemiştim. malum et bebek ve göbek deliğinden tutun, totosuna kadar her ayrıntısı var. ahmet yasin artık büyümüştü ve ben de onun annesi olarak görevimi yapmalıydım. evladımı sünnet ettirecektim. bebeğime beyaz atlet giydirip, bebek arabasına koyup "sünnetimiz var gelin buyrun." diye mahalleyi gezdirmiştim. ahmet yasin bir yana, dünya bir yana. geçenlerde aldım elime, kokladım. yemin ediyorum burnumun direği sızladı. kokusu aynı koku, evladım!
i̇smini değiştirmeyi düşündüm geçen sene ama o ad o kadar bütünleşmiş ki bebeğimle olmadı yahu. ahmet yasin dediğim an çocukluk arkadaşlarım patlatır kahkahayı.
daha bir sürü oyuncağım var ama en önemlisi budur.