annemle babam kavga ederlerken genelde babamı tutarım çünkü hiç haksız olduğunu görmedim. ve babam boş yere münakaşaya da girmez. neyse, annem babama çemkirmeyi bırakıp bana döner ve "nisyan sen avukat ol kızım avukat! babana avukatlık yap anca!" vb cümleler ile çemkirir.
etkilenmiyorum kavgalarından çünkü çok rutin ve heep aynı sebepler. yalnız, küçükken ettikleri bir kavgadan etkilenmiştim, sanırım havada uçuşan nesneler ile annemin ağlayarak ve beni göstererek kurduğu "bunu da alır giderim buradan." cümlesinin etkisi olmuş olmalı. o gece ağlayarak uyumuştum, hayalimde vedalaşma anımı falan hazırlamıştım ailemle. en büyük korkum ise abimi tekrar görememekti. ah, anne!