saf sevgiyle yaklaştığım boktan bir dünya. kimseye güvenmememiz gerektiğini öğreten en güvendiklerimiz? çok sevdiğimiz insanların bizi düşürdüğü kör kuyular? koşarak başladığımız hayatta sürünerek ilerlemeye çalışmamız? iki seçenek sunmuşlar av ya da avcı olmak? avcı olmaya karar vermeliyiz av olup erimeden önce tabi? neyse bir yerde okumuştum; yazarların mutsuzluğundan bahseden bir cümle vardı. zaten insan mutlu oldu mu görür mü hiç gözünün önünü? oysa biz en derinlere bakabiliyoruz. o halde mutluluk bir cümle evvel tek bir kelime sadece şimdi.