ömer seyfettin'in 11 nisan 1911'de
genç kalemler dergisinde yayımlanan makalesinin ismidir.
türkçede kullanılan arapça ve farsça dil bilgisi kurallarının ve bu dillerin kuralları ile yapılan tamlamaların kaldırılması gerektiğini savunur.
ayrıca; türkçeye çoktan girmiş ve artık kalıplaşmış olan arapça sözcüklerin, arapça dil bilgisi değerlerine göre değil, türkçedeki kullanışlarına göre değerlendirilmesi gerektiğini dile getirir.
kısaca; konuşma ve yazışma dilinin
istanbul türkçesi olması gerektiğini söyler. amaç; türkçeyi arındırmak ve ona hak ettiği değeri verip, onu ön plana çıkartıp, dili sadeleştirmek ve daha işlevli kılmaktır.
edebiyatımıza olan katkısı biraz göz ardı edilse de sağladığı katkı inanılmazdır. ömer seyfettin'in yaktığı bu sadelik meşalesi gelecek şair ve yazarlara yol göstermiştir. sadece
orhan veli kanık ve
sait faik abasıyanık'ın eserlerinde sadeliğin temellerini atması ve sokaktaki insanın da artık edebi eserlere konu olması devrimi bile bu görüşün en güzel meyvesidir. keza örnekleri çoğaltılabilir..
.
edit: şu;
(#2281612)