"hayat, bir kertenkele kuyruğu gibi kesildiği, koptuğu yerden yeniden oluşmuyor. kanıyor orası, orası hep yara..." demiş yazar.
ne kadar haklı bir söz, insan geçmişte yaşadığı acılardan tam anlamıyla sıyrılıp kaldığı yerden devam edemiyor. bir yerden sıkıştırıyor insanı. mutsuzluğa, umutsuzluğa itiyor. kapanması kolay olmayan derin yaralar açıyor, izi kalıyor.
hayata dair iç burkan detaylar olarak en baş köşeye oturuyor. öyle kolay kolay kalkmaya niyeti olmayan.
zaman geçiyor, hayat akıyor, insanlar giriyor çıkıyor, büyüyoruz. ama acılarımız da büyüyor. zamanla kabuk bağlayıp kapanması gerekirken daha da derinleşiyor. hayat dediğimiz şey, elimizde olmayan durumlar, gelişen olaylar karşısında çaresizlik..
başlıyor, büyüyoruz ve bitiyor.