kendimi bu kitaba eleştiri yapabilecek düzeyde bile göremediğimi üzülerek belirtmek istiyorum.. fakat nacizane bir şeyler söylemek istiyorum okumak isteyen yada bu yazarı tanımak isteyen kitapseverinsanlar için.
kahramanımız roquentin, oldukça sıradan bir adam, bir küçük kasabada, tarihsel bir kişi üzerinde araştırma yaparken, yavaş yavaş sarsıcı bir gerçeğin, dünyanın ve insanların ratlantısal, dolayısıyla fazladan, dolayısıyla gereksiz oldukları gerçeğinin ayrımına varır. her şey geçici ve nedensizdir. bu doğa, bu kent, bu insanlar. kişi kendi özünü kendi yaratır ve büyütür. her şey kendi iradesi dahilindedir. kahramanımız nesnelerin de bir ruhu bir canı olduğu konusuna metnin hemen her bölümde yer vermiştir. bir de hayatının en çürük anlarında başbaşa kaldığı his var: bulantı. kumsalda bir taşa dokunmasıyla başlayan bu hikaye gitgide onun kaderini oluşturuyor. her şeye uzak ve yabancı bu adam kendini ve evreni ve de pek tabii olarak perde arkasını keşfediyor.
daha önce hiç böyle bir kitap okumamıştım. o bir söylüyor fakat siz bin anlıyorsunuz. derinliği ve üstüne kafa yorulması gereken şey çok fazla. sıkıcı bulanların aksine ben hiç bunalmadım. gayet sürüklendim. kendini bu kadar iyi anlatabilen başla bir kahraman daha bulamazsınız :) fakat şöyle de bir nokta var onun hakkında kesin yargılara varmanız biraz güç. zira kapalı kutu kendisi. yalnızca göstermek istediğine açıyor kendini, yani gerçek tutku sahibine. arkeoloji çalışması yaptığınızı düşünün. gerçek bir emek söz konusu olacak. ve bittiğinde ne anladığınızı yada anlamanız gereken şeyi uzun süre sorgulayacaksınız. basite indirgenemeyecek kadar şahane bir eser. zaten varoluşçuluk akımının en efsane en derin kitabı sayılması da boşuna olamazdı. beğenmeyenlere öneri: bari saygınız olsun. bir kitaba "dedikleri kadar yokmuş demek" bize yakışmaz. hele ki bu dünyada yeni bir dönem ve felsefe akımı yaratmışsa.
yine de eleştiri hakkımız sonuna ve sonsuza dek saklı.