resmen hayatımın nirvanası oldu artık. son on günde iki kere yapıp ertesi akşama da ümitleri uyumayı beklerken saatin sabah dokuz olduğunu gördüğümde anladım ki bu bana yar olmayacak.
bu gece de üç saat karanlıkta döndük, iki saat saç kurutma makinesi sesi dinledik ve yine uyuyamadık çok şükür.
yarın artık duvara kafa atıp bayılmayı düşünüyorum. gündüz vakti uykuda giden zamana ben acımazdım aslında da işte uyumam lazım...
yokluğunun insana zarar verdiği eylem hakikaten.