empati yunanca bir kelime.bana kalırsa bir kelimeden daha fazlası.bir yetenek.herkesin yapabiliyor olmasını dilerdim.o zaman daha çekilir bir yer olurdu burası. çeşitli yorumlar var bunlar ilgili herkesin çıkarımı farklı. pakistanlı yazar muhsin hamid şöyle tanımlamış;
“empati bir başkasının yankılarını kendi içinde duymaktır.”
gitgide köreliyor .buna sebep olan şey artan bencillik.ya da kendini koruma içgüdüsüyle yaklaşmak.kendim adına söyleyeyim önceden çok fazla empati yapardım.empat derecesinde(bilmiyorum empat da olabilirim ).sürekli bulunduğum ortamda dışlanmış veya üzgün kişileri gözlemler ,onlarla muhabbet bile kurardım .ya da arkadaş grubu veya başka bir çevre grubumuzla bir yere gittiğimizde popüler kişilerin konuşmaları(her grupta herkesin ilgisine boğulan popüler kişi vardır) ilgimi çekmez tam tersi kendi halindeki kişiler ilgimi çeker ve onlarla empati kurardım .
sonra bu beni çok yormaya başladı artık sürekli girdi oluyordu beynime ve çok sıkıldım bu durumdan.kronik yorgunlukla baş ediyordum ,dikkatimi veremiyordum hiç bir şeye.sanki o şeyleri ben yaşıyorum gibi üzüyordum kendimi ve buna bir son vermek istedim artık.başka çarem yoktu empati kurmaktan vazgeçmek istedim.zordu benim için. sokakta dilenen bir çoçuk görünce içim parçalanmasına,mutsuzlara,sokakta yaşayanlara,hayat yönünden şanslı olmayanlar için üzülmeye,her gün haberlere çıkan birilerinin saçma ölüm haberlerine,çocuklara yapılan taciz ,şiddet olaylarına,yaşlıların bakım evlerindeki acımasız davranışlara maruz kalmalarına, dayanacak gücüm kalmadı çünkü.bu yüzden vazgeçtim empati kurmaktan. ama öyle vazgeçtim demekle olmuyor. şuan için yine üzülüyorum eskisi kadar harap etmiyorum ,olması gereken neyse o olur diyorum o şekilde sakin kalıyorum.
empati kurmayanlar kurmak istemiyor,bilinçli seçmiyorlar belki de...
edit: empat olup olmadığını öğrenmek isteyen olabilir diye link
bırakıyorum ;
empat olduğunu öğrenmek