i̇çindeki masumiyeti kaybetmeyen her şeyi hayranlıkla izliyorum.mesela bu sabah kuzenime (2.5 yaşındaki) bir çiçek koparıp vermek istedim.bir yandan onu dalından koparmak da istemedim ama o an hızlıca karar verdim ve çiçeği uzattım cimcimeye.sonra 10 15 dk geçti yanıma geldi ve üzgün masum şekilde "ben onu annesinin yanına bıraktım orada daha rahat " dedi o an onu içimin en güzel yerine saklamak istedim. hayran oldum bu merhamete.