"bir insanı ne kadar güzel sevebilirsiniz?" sorusunun yanıtı adeta can buluyor bu sayfalar arasında. belki birçoğu için tabu sayılacak bir konu evli bir kadına büyütülen sevgi. ama ya bu aşk bir çiçek gibi o adamın yalnızca ruhunda açtıysa, yine de aynı mı olur bakışınız?
mektuplarla yaşatılan bir bağlılık bu. azaldıkça güçlenen, güçlendikçe devleşen bir hikaye. yalnızca gönül bağı ile bağlı iki insan.
kafka milena'ya yazdığı her satırda onu özlüyor, onu seviyor. yalnızca "hastalığın geçti mi?" sorusu ile bile her anını onu düşleyerek ve onun iyiliğini arzu ederek geçirdiğini dışavuruyor. peki ya özlem ? kalpler arasında değil fakat fiziki yoksunluk ? nasıl da kahrediyor onu. hissediyorsunuz.
düşünsene milena diyor düşünsene yanımda yürümüştün. nasıl bir haz duyuyor kim bilir. nasıl da büyük bir şey onun için sevdiğinin yanında duyduğu ayak sesleri. bu bile onun için huzur sebebiyken nasıl çok görebiliriz ona iki satır mektubu. acı çekmek pahasına milena'ya daha az yazmasını söylüyor sırf onu daha fazla yaralamamk adına. ama dayanamıyor bu yokluğa. i̇şte bu kadar derin bir şeye ev sahipliği yapıyor sözü edilen mektupların geçtiği coğrafya.
kitapla iki küçük detayı belirtmek isterim. benim yaptığım gibi tek başına bu mektupları okumanız zihinsel yorgunluk ve bıkkınlığa yol açabilir. yanında daha farklı bir şey okunabilir. i̇kincisi ise bazı olayları ve bazı insanları bilemeyebilirsiniz. unutmayın bu bir roman değil mektup derlemesi. ne kadar gerçek bir şeyi elinizde tuttuğunuzun bilincinde olun. onun dışında bırakın franz size güzel sevmeyi öğretsin.