eşsiz bir gecenin en karanlık dönemi sona ererken ,o uçsuz bucaksız gecenin sabaha gebe olduğu vakitte vazgeçtim.sessiz attığım çığlıkları duyan duvarlar şahit bu vazgeçışe. nedendi bu vazgeciş? sesinin her titremesinde hissettiğim artık sevmediğin gerçeği miydi? hızlı alıp verdiğin nefesinin her zerresi haykırıyorken bunu başka çarem yoktu. karşımda da o kişi yoktu ki zaten. her zerrresini ezberledigim kişi olamazdı bu. canımı acıtmak isteyen, vazgeçış çağrısı yapan bir sesti bu.kayitsiz kalamazdım onun çığlığına bu onu mutlu edecekse kalamazdım. daha önce bencilce düşünmüştüm ve benden sonra biriyle olmasın diye zırvalamistim bir şeyler. hafızasına sızmış zehirli bir sarmaşık gibi dediklerim. aslında o kalbimi hızlandıran,anlamları altüst eden sesini ilk duyduğumda heyecan yapmıştım.bilemezdim bedenindeki çığlığı .o kelimelerin ağırlığını taşıyamadığını bilemezdim. dedim ki mutlu olacaksan olsun. titremeye cesaret edemeyen ses tellerimle dedim bunu. tüm hücrelerimde hissettim kalp ağrısını .oluk oluk kan akıyorken söyledim işte. artık özgürsün yokum ben karşına çıkmayacağım bir daha. sıktım kendimi ağlamamak için ama olmadı. onun aglamasina dayanmak zordu çok zor. hala nefesim kesilmeden devam edebildim. duymadığım şeyleri söyledin beynimin en derinine işlenmesi için. ne diyebilirdim ki karşılık olarak. beraber kurduğumuz gezegenin yıkılışına şahit olurken ne denirdi ? anlam yoktu artık. zaman yoktu. mekan yoktu. sadece bıraktığı acıyı hissetmek vardı ondan kalan tek hatıra buydu.