ben küçükken maddi durumumuz iyi değildi, babam eve biraz baklava almıştı. o akşam çayla beraber bir güzel yedik. ertesi gün yerli malı haftası vardı sınıfta, annem de küçük bir kavanozun içine 1 tane baklava koydu bir kaba da zeytin ekmek filan. her neyse sınıfa girdim herkesin önünde börekler meyveler, fındık, fıstık vs..
sınıfın en gıcık çocuğu başıma dikildi ve gülmeye başladı.
-o baklavayı fareler için getirdin galiba dedi.
bütün arkadaşlarım gülmeye başlamıştı. bende ağlayarak okuldan çıktım eve gelip anneme bağırmaya başladım.
-nasıl bir tane baklava koyarsın sınıftakilerin çantalarında bir sürü yiyecek vardı bende ise bir baklava biraz zeytin, yarım ekmek... beni rezil ettin dedim, arkadaşlarıma küçük düşürdün gururum kırıldı, ben artık okula gitmek istemiyorum, dedim.
o anda annem kırgın ve üzgün.. yürek burkan bir ifadeyle;
-baklavadan benim payıma düşen o sadece o kadardı yavrum dedi ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.
işte o anda kendimden nefret ettim. anneme sarılmaya bile yüzüm kalmamıştı..
biliyorum annem bana kırılmaz ama ben kendime kırıldım. böyle bir anneye bunu yaptığım için 10 yaşımdan beri her gece allah'ın beni affetmesi için dua ediyorum.. o zamandan bu zamana ağzıma almadığım tek tatlıdır baklava...
12
okurken kalbim acıdı, şu an resmen ağlıyorum - çarşaflıninja 22.06.2017 01:01:02 |#3678804