(bkz: güççükkene bayramlarda ben)
bayramlarda anneannemde olurduk, anam beni evde tek başıma bırakmazdı. kadın haklı; yürüyen tehlike gibi bir şeydim ben. evde yangın çıkarabilirdim, balkondan aşağı düşebilirdim, orayı burayı karıştırabilirdim (ilk ikisini yapmazdım da bak bu üçüncüyü banko yapardım) o yüzden anam beni evde bırakmazdı ve iki seçenek sunardı: misafirlerle oturmak / anneannemin odasında laptopumla günü geçirmek. ilk önce ben 1. yi seçtim, keşke seçmeseydim. baya param olmuştu bak, doğruya doğru ama sıkıcıydı be. sürekli -o zamanlar- anlamadığım etmediğim şeyler hakkında konuşuyorlardı, yaşıtım yoktu, benle ilgilenen de yoktu. ayrıca taaaa o zamanlar bile ortamda bir "sorun" olduğunu (sonradan bu sorunun "yapmacıklık" olduğunun farkına varacaktım) hissediyordum.
daha sonra hep 2. yi seçtim; geçerdim içerde internetsiz internetsiz yüklü birkaç dandik oyunu oynar, sıkılınca da uyurdum. sonra baş ağrısıyla uyanırdım ve gece de yatızlayamazdım. neyse, büyüdüm de anam bana güvenip beni evde tek başıma bırakmaya başladı... daha sonra da arkadaşlarımla bayramlarda gezip tozmama izin verdi.