bu durum o insanın nasıl gittiğine bağlı olarak değişiyor. çünkü insanlar genelde oldukları kişiyi hayatınızdan çıkmadan önceki davranışları ile gösterirler. düzgün bir şekilde çıkmadıysa hayatınızdan böyle çocuksu bir şekilde engellediyse falan soğuma (ki yerini belli bir süre sonra yangına bırakıyor, tuhaftir) ve o insana olan sevginizden utanma olur.( nefret kısmı da olur ki bence nefreti o insani içinizde öldürmek için kullanin.) kendi yoluna bakmaya çalışılır. ve bunun için önce o boşluktan çıkmak, düştüğü yerden kalkmak, dizlerdeki yaraları sarmak gerekir. felaket sancılı bir süreç, müslüm baba nin dediği gibi "herkesin acısı sevgisi kadar" .sanciniz sevginiz ile doğru orantılıdır. ama bu süreçten çıkmak insanı fena halde güçlü ve mutlu hissettiriyor. sonuçta acılar büyütuyor ve bunu hissediyorsun. bir de içinizde öldürdüğünüz insanı (eminseniz öldürdüğünüze )gidin görün. o insana baktığınızda ( gercekten öldürdüğünüzde ama) 36 buçuk dereceli göğüs kafesinizde o insanın ölümünden kalan boşluğun soguklugunu hissedeceksiniz. hem güzel hem acı bi his. uzattım sözü. vesselam.