bir çanta düşünün.
ağzına kadar tıka basa doldurmuşsunuz.
gerekli gereksiz ne varsa tıkmışsınız içine.
ayrılacak orta yerinden.
ufak bir darbede açılır çanta, dökülür içi.
insanda böyledir.
gerekli gereksiz her şeyi içimize atıyoruz,
biriktiriyoruz.
kalbimizi sıkıştırıyoruz, biraz daha doldursak,
ayrılacak orta yerinden.
ölmesin diye içimiz, parça parça salıyoruz acıları gözyaşlarımızla.
ve bundandır ki son darbeyi alana kadar gözler buğuludur.
dokunulmayı bekliyordur acılar beraat için.