kendimden 20 yaş küçük kardeşim sayesinde anneliğin stajını yapmaktayım.
kendimi her geçen gün anne olmaya daha da hazır hale geldiğimi hissediyorum. tabi daha çoook zamanı var.
saatlerce vakit geçiriyorum ve bundan hiç şikayetçi değilim. bazen beni çıldırtacak duruma getiriyor ama sonrasında uyuyunca onu özlediğimi hissediyorum. yaptığı yaramazlıkları, huysuzlukları da seviyorum. gözlerinin içine bakınca, o abla deyişini duyunca içim eriyor. bunları yazarken de salıncağında sallayıp uyutuyorum.
bugün ilk defa aldım onu teravih namazına götürdüm. daha 1.5 yaşında tabi. huysuzluk yapacak, bağıracak, ağlayacak diye kabullendim. o yapmayacakta ben mi yapacağım zaten. hem zaten camide çocuk sesleri olmalı. sonrasında geldik eve yemeğini yedirdim, rahat uyusun diye duş aldırdım. şimdi beraber çizgi film izliyoruz. bunlar bile muhteşemken anneliği düşünemiyorum.
(bkz: 20 yaşında kardeşiniz olduysa hayat gerçekten çok güzel)