hayatım boyunca beğendiğim 2-3 diziden biri. hülya ve mahirin muhteşem dostluğu (her ne kadar finalde sarılırken mahirde bi tuhaflık olsa da) çevirdikleri entrikalar, hülyanın deli dolu capcanlı bi karakter oluşu, bayram babanın baba kelimesinin anlamını tam olarak göstermesi, o kalabalık ailenin her şeye rağmen hep birlikte göğüs germesi ve bize o ailenin sıcaklığını hissettirmeleri, kerimin hülyayı her yaptığı kötülüğe rağmen affetmesi, kötülerin bile iyi olduğu (bknz: zeynep) mükemmel bi dizi adını ancak böyle yansıtabilirdi daha ne diyebilirim ki ah bu hayat şarkısı...