kırıldığını belli etmeyen insan

kırıldığı anda yanağında bir tebessüm beliriverir aynı anda gönlünde de kocaman bir boşluk. dağların etrafında toplanan dumanlar gibi içerisinde bir his oluşur. bulunduğu yeri terk etmek ister ama her taraf can ve hayal kırıklığıdır. yinede parmak uçlarıyla usulca yürür tüm kırıklarının üzerinden. biraz uzaklaşınca ağlamaklı gözlerinin verdiği ağırlığa rağmen başını gökyüzüne doğru kaldırır göğe ve yaradana bakmak ister. daha henüz başını indirmeden yanaklarının ıslandığını hisseder. bir ses duyar gibi olur etrafında o'nu tanımayan insanlar olsa bile kimse görsün istemez bu halde. gururunu,erkekliği/kadınlığı'nın sarsılacağından yada gülünç duruma düşeceğinden değil sadece hislerinin ne denli derin yerlerde olduğundan saklar gözyaşlarını. zaman geçer belki bir gün yine aynı kalp kırıklığıyla karşılaşır o zaman daha tecrübelidir. tebessümün yerine keskin bir kahkaha alır. içinde oluşan boşluğun ağırlığı gözlerinde yaşa dönüşmeyecektir. kırık kalbinin üzerine bir alçı daha çekecektir. eve dönüp yastığa kafasını koyduğunda yarım bıraktığı işi tamamlayacaktır. yastığa kafasını gömüp haykıracak gözlerinin yaşını yastığına akıtacaktır. sessiz sessiz tavana bakıp uyumayı bekleyecektir. yavaş yavaş bu hisleri de kaybedecektir. artık kırılabilecek bir kalbi kalmayacaktır. işte o andan sonra yanlış tarafta olduğunu düşünüp alışkanlıklarını ve düzenini değiştirecektir. kendinden kaçmak kurtulmak isteyecektir. değişmeye mecbur hissedecektir 'kırıldığını belli etmeyen insan'...