aramızda hiçbir zaman arkadaş ilişkisi olmadı. hep mesafeli, fırtınalı bir baba-oğul ilişkisi vardı. hala öyle. kendisi bizimle aramıza set çekmiş gibi. aslında bizi sevdiğini biliyorum ama bunu nedense hiç göstermiyor. hatta öyle anlar geliyor ki sevgisini sorgular hale geliyorum. herhangi aile dışı tartışmada daima karşı tarafta yer alıyor. bu beni çileden çıkartıyor. diyorum bu kadar mı güvenmiyorsun? yıllardır değiştirelim dediğimiz fırını bir arkadaşı değiştirmeyi tavsiye ettiğinde değiştiriyor mesela.
ben liseyi şehir dışında okudum. hayatım zorluklarla geçti. sınava hazırlanırken sıfırdan başladım tırmalaya tırmalaya güzel bir sıralama elde ettim. çok çabaladım ama okumak istediğim şehir gelmedi. gönül isterdi ki sırtımı sıvazlayıp "aferin oğlum bu da büyük başarıdır. seneye daha iyi olacak inşallah" desin. hakkını yemeyeyim bir sene daha hazırlanmama hiçbir şey demedi sağolsun. fakat çabalamalarımı da hiç görmedi veya takdir etmedi. ygs'de çok iyi netler yapıyordum. sınavda büyük dereceler elde edeceğime emindim. netlerim gayet iyiydi. gecelere kadar çalışıyordum fakat sınav hiç de beklediğim gibi geçmedi. şimdi de "çalışsaydın yapardın." diyor. diyorum "baba zaten ben çalıştım. elimden gelen bu 5 bin bekliyordum 50 bin geldi. bu da kötü değil." sadece iğneleyici cevaplar veriyor. arada destek de oluyor. ancak bu şeyleri yaptıktan sonra ona olan sevgim öylesine azalıyor ki... gün geçtikçe yabancılaşıyor. yakında tanıyamamaktan korkuyorum.