bazen başımı bir cama dayayıp saatlerce hayal kuruyorum, kafamın içinde sevdiğim bir melodi çalıyor, uzaktan tiz bir sesle.
her anı aklımda olan şeyleri üzerine hayallerimi katarak düşünüyorum ve bu bir süre sonra düşünmenin ötesine geçiyor.içine giriyorum o hayalin.sanal gerçeklik gibi bir şey buna biz
(bkz: hayal gerçeklik) diyelim biz.
---
spoiler ---
bir kapıdan giriyorum içeri.tam da hayallerimdeki yer, hayallerimdeki insanlar, herkes bana bakıyor uzun zamandır beni beklermiş gibi bir halleri var.kimisi evladına kimisi kardeşine kimisi çok yakın bir dostuna kavuşmuş gibi bakıyor bana sonra hepsi kenara çekiliyor, aralarından o geliyor, usulca böyle salına salına, yüzünde tuhaf bir gülümseme var, biraz kızmış gibi ama aynı zamanda kıyamıyor gibi de...
sonra gelip elimi tutuyor dudağını büküp ''neredeydin bunca zaman'' der gibi bakıyor bana, sarılıyor sıkı sıkı, öpüyor çölde susuz kalmış da buz gibi suya kavuşmuş gibi...
---
spoiler ---
ve bu
(bkz: hayal gerçeklik) işi bazen gerçek dünyaya dönmemize engel oluyor, o hayalin içinden çıkamıyor insan ki zaten ne gerek var çıkmamıza.
hayaller bize her istediğimizi veriyor, sınırsızca ve karşılık beklemeden.