olayların en şiddetli olduğu dönemlerden bir gün;
eylemler başlayalı 2 hafta olmuş katılım zirveye ulaşmış,her cinsten insan var gezi parkı'nda hatta kanser hastası bir teyzenin evde yemek yapıp oradaki insanlara getirdiğine bile şahit oldum.
isyanın ve asiliğin tavan yapmasının yanında duygusallık da tavan, hiç yan yana gelemeyecek insanlar kolkola geziyor ortam şahane,aranan birlik sağlanmış.
bu hisler içinde parkta bir ağacın altında oturuyoruz arkadaşlarımla, yanımızda da ekipmanlarını yere bırakıp etrafı izleyen bir grup yabancı gazeteci var.
arkadaşlarımızdan bir tanesi almanya doğumlu ve anadil düzeyinde almanca biliyor, gazeteciler de kendi aralarında almanca konuşuyor sonra bizim arkadaş da sohbetlerine dahil oldu, uzunca bir süre muhabbet ettiler.
biz onlar konuşurken kendi muhabbetimize daldık aradan biraz vakit geçti gazetecilerle konuşan arkadaşım bize doğru yönelerek ''şu an şoktayım'' dedi,
biz de ''ne oldu, hayırdır'' derken arkadaşımız anlatmaya başladı, gazetecilerle bayağı koyu sohbete dalan arkadaşımıza ''biz iki aydan fazladır türkiye'deyiz bu olaylar için geldik'' demişler.
bakın bu konuşmanın tam tarihini hatırlamıyorum ama haziran'ın 10. günü takriben, yani 1-2 gün önce ya da sonradır en fazla.
alman gazetecilerin bu olaylar için iki aydır türkiye'deyiz demesi üzerine bir daha o güzel direnişe katılmadık.
e zaten bir çok detayında da dış kaynaklı bir isyan girişimi olduğu belli oldu sonradan
ve hatta aynı dönemlerde ortadoğu ve kuzey afrika'yı düşünün ne geldi aklınıza?
(bkz: arap baharı)
biliyorum çok acı ama türk gençliğinin cumhuriyetin ilanından sonraki en büyük baş kaldırı olayı
(bkz: gezi parkı direnişi) bir illüzyonmuş, kurgulanmış bir olaylar zinciriymiş.
çok kötü hissetmiştim kendimi bu gerçekle yüzleştiğimde.