ramazan demek yardımlaşma paylaşma demek. i̇nsanların ellerinde ki bir lokma ekmegi karşılık beklemeksizin komşusuyla bölüşmesi demek.
benzer durumlar illaki fazlasıyla yaşanıyordur. üniversite okuduğum zamanlar ikinci senede babamın işler bir anda tersine dönüyor, iflas ediyor. şehir değiştiriyor kimse nerede olduğunu bilmiyor, alacaklilardan kaçıyor bildiğin. hal böyle oluncada gelir kaynağı kesiliyor. bir yandan çalışıp diğer yandan okuyayım diyorum ama elimize geçen parayla kira ile masrafları anca karşılamaya yetiyor. ev arkadaşım olan hayri ise babası olmayan bi eleman bursla okuyor. az birde başkaca desteği var. durumu benden daha kötü.
ramazandayız.. o zamanlar orucu kışın tutuyoruz. günler kısa çok zorlanılmıyor. ama parasızlık zirve yapmış durumda. sıfırı tüketmiş durumdayız. akşam iftar yapacağız ekmek almaya paramız yok. dolapta sadece zeytin ve iki domates var. buna da şükür diyip masaya oturuyoruz ama birimiz bi laf dese ağlayacağız. kelimeler çıkmıyor boğazımızda düğüm düğüm..
evin karşısında teyzeler var. herhangi bir cemaate bağlı olmadan hizmet ediyorlar. allah rızası için. el emeği örgü yapıyorlar, yufka açıyorlar kermeslerde pazarlarda satıyorlar. elde ettikleri gelirle de ihtiyaç sahibi öğrencilere yardım ediyorlar.
i̇ftar saatine 5 dakika kala kapı çalıyor. kapıda teyze elinde bir tepsi yemek. "öğrencisiniz siz, gecede ışığımız yanıyordu belli ki niyet ettiniz. kabul edin" diyor. teşekkür edip alıyoruz. o gün iftarı ağlaya ağlaya yapmıştık.
o teyzeler ile sık sık görüşürüz, üşenmeden birisi i̇zmir'den düğünüme icap etti. i̇yi insanlar iyiki varlar. hep de var olacaklar.