hikayemiz izmir'in soğuk ve yağışlı bir gün olmasıyla başlıyor. bu kış baya bir zorlu geçti çünkü ben yağmur seven biri değilim ve çoğu gün yağmur yağdı. bu yağmurlu günlerden birinde şık olmak için kaydırmayan botum yerine lanetli su görünce vıckkk diye kayan botumu giymiştim. sabah okula kazasız belasız gittim ve kendimi şanslı saydım, ama tabi günün ilerleyen saatlerinde başıma (gerçekten başıma) ne geleceğini bilmiyordum. o gün dershanem vardı ve 3 saat orda olmam gerekecekti. 3 ders boyunca hiçbir şey olmamıştı hatta ben çok düşen bir insan olmama rağmen tek bir kayma bile yaşamamıştım. ta ki çıkışa kadar. eski sevgilimle aynı dershanedeydik bu yüzden onunla birlikte yürüyorduk, o hafta da pek konuşmamıştık. dershaneden çıktık ve yürümeye başladık. caddenin karşı tarafına geçip kaldırıma çıkacaktık ki ben onun kadar şanslı olamadım. dediğim gibi, yerler kaygandı ve benim botum da şerefsizin tekiydi. yüzümde
şu ifadeyle yerde sürüklenmiştim ve sevdiğim adam bana anırarak gülecekmiş gibi bakıyordu. hatırlatırım size, bir hafta kadar doğru düzgün konuşmamıştık ve benim görüştüğümüz anda yaptığım ilk eylem kaldırımın kenarındaki durağa doğru uçmak ve kafamı çarpmaktı. sonradan beni kaldırdığında içimden ağlamak gelse de "racona yakışmaz yav" deyip duygularımı bastırdım. "o " kişisi sonradan beni eve bıraktığında durum yoklaması yaptı ve kafamda bir şişlik bulup öptü. yine de utanç dolu bir akşamdı. okuduğunuz için teşekkür ediyorum sayın sözlük yazarları.