günümüz insanlarının belki de en büyük sorunu.kendimizi affedemediğimiz için mutsuzuz, bunun için mutluluk eşik çizgimizin üstüne çıkamıyoruz.
belirli bir noktada ilerliyoruz sonra birden karşımıza bizim dolaylı veya doğrudan sebep olduğumuz ve hayatımızı etkileyen şeyler çıkıyor.bu noktalara takılı kalıyoruz ve mutlu olamıyoruz.olmadık şeyleri takıyoruz, olmadık insanlar için üzülüyoruz.bunları hepimiz biliyoruz, bu hayatta nasıl mutlu olunacağını, nasıl zengin olunacağını veya gerçekten hakedilecek bir hayat yaşayacağımızı hepimiz içimizde biliyoruz bunu itiraf edelim kendimize.fakat hayatımız boyunca kendimize verdiğimiz zararlardan dolayı kendimizi affedemiyoruz.bu yüzden de mutlu olamıyoruz ve bildiğimiz şeyleri uygulayacak cesareti bulamıyoruz.çünkü mutsuzluk insanı çekingen yapıyor, kendi köşesine çekilmiş yapıyor, uzun süreli mutsuzluk asosyal yapıyor.
öncelik olarak kendimizi affedebildiğimiz zaman hayatımızdaki en doğru adımı atmış olacağız.