küçücük kırmızı ayakkabılı, kırmızı pelerinli bir kız vardı. simsiyah saçları simsiyah gözleri.. konuştuğunda gözlerinin içi gülerdi. i̇nsanların kalbi yumruğu büyüklüğündeymis bunu öğrenmisti. düşündü ki büyüdükçe insanlar daha çok sever. noktaları birleştirince ortaya bir resim çıkıyordu düşündü ki eğer yazarsa karşısındaki insan onu anlar. çok kar yağıyordu, pencereden izliyordu yavaş yavaş süzülüyordu kar taneleri ne güzeller uzaktan.
ama öğrendi ki insanlar büyüdükçe daha çok sevmez insanlar sevmez. öğrendi ki ne kadar yazarsan yaz ne kadar bağırirsan bağır karşındaki sana kör ve sağır oldukça hiç bi yere varamazsin. öğrendi ki kar uzaktan güzeldir ama üşütür, gördüğüne aldanma bugün yüzüne gülümseyen yarın yüzündeki gülümsemeyi alır. ben bu küçük kırmızı ayakkabılı kızı özledim hiç bi şey bilmeyen hayatı guzel zanneden küçük kızı özledim