yalnızlığı dibine kadar tatmış bir insanım ben sanırım. artık bu yalnızlığa alışıp kendi kendime eğlenirken, kimsenin yanımda olmasını umursamayıp herhangi bir şeyi kaybetmekten korkmazken. dibine kadar karanlık bir kuyunun sonundayken beni yalnızlıktan çekip aldı.
sen böyle anlat ben sabaha kadar dinlerim dediğinde
"1 kişinin sevgisizliği yalnızlığına yeter"demiştim.
"güzel sevmeli seni" dedi. çok da güzel sevdi beni , sevdirdi kendini.
i̇şler sarpa sarıp , bir şeyleri yanlış yaparak kendi kendimi o kuyuya tekrar attım kısa bir süre önce ve ben bunu tam alışacakken en başa dönüyorum. oraya alışamıyorum.
tam kuyudan çıkıp güneşi görmüşken onunla birlikte bu karanlık bana fazla geliyor lan...