bir gün bir kitap okurken şu satırlar dikkatimi çekti. yazar o kadar net anlatmış ki karakteri, direk kendimi buldum satırlarda. beni hayatta bu kadar net anlatan bir yazı yoktur herhalde.
"uzun zamandır kendimi iyi hissetmiyorum. açık konuşalım mı? kendimi bile hissetmiyorum ben. ruhum çekilmiş gibiydi, taşıdığım boş bir bedendi aslında,ordan oraya birileri itiyor, birileri çekiyor,bana yön veriyordu.
tıpkı hayatım gibi .
dışarıdan sert görünebilirdim. kapılarımı herkese sımsıkı kapattığım, defalarca üzerlerine kilit vurduğum doğruydu, hiç inkar etmemiştim zaten. kendimi kendime saklamıştım,kendimi kitaplarıma saklamıştım , kendimi beni benden daha iyi anlayan şarkılarıma saklamıştım. tanımadığım birine gülümsemeyi saçma buluyordum,birilerini elimde olmadan kırmışsam neredeyse umursamıyordum bile,insanlardan bana neydi ki? benim hakkımda istediklerini düşünebilirlerdi,kimseye kendimi kanıtlamak yada onlara kendimi sevdirmek zorunda değildim. kimseye ihtiyacım yoktu. ihtiyacım olan kişileri ben uzun zaman önce kaybetmiştim zaten. devamı önemli miydi?
değildi.
o halde çizdiğim manzaraya geriye doğru bir adım atıp tekrar bakıyordum şimdi. sert ,umursamaz biri. gülümsemeyi sevmiyor,gülümsemeyi bilmiyor. insanlar gram umrunda değil. bu kişi bencil. bu kişi ukala. bu kimseyle konuşmaya tenezzül etmiyor. ne kadar da itici. bu kişinin kimseye ihtiyacı yok , o halde bu kişi zayıf değil. kendi ayakları üzerinde durabilir, hadi ona yüklenelim. alabildiğine sayıp sövelim, ne kadarını kaldırabilir,deneyelim. ne güzel!"