ölmek için hiçbir zaman adam gibi sebepler sayamadım kimseye, kendime de. dile getiremedim, her şeyde çektiğim bir sıkıntı bu; ama özellikle hislerim söz konusu olunca daha da artıyor bu sıkıntım, ilk kez konuşur gibi oluyorum. o yüzden yine muhtemelen buraya madde madde yazamam bir şeyleri. hiç gerekmediği halde madde madde yazılan şeyler bunlar çünkü. ama elimden gelse arada bir basan o duyguyu, o ruh halini, o matlığı ve durağanlığı buraya dökmek isterdim. aslında hiçbir şeyin değişmeyeceğini, hele bizlerin hiç değişmeyeceğini söylemek isterdim. her şeyin bir aldatmaca olduğunu, birkaç yıllık geziye neler sığdırabiliriz konulu bir saçmalamacadan ibaret olduğunu anlatırdım. ileriyi görmek için bir sebebin kalmadığını çünkü zaten hiçbir zaman gelecek zamanı yaşayacak kabiliyete sahip olunmadığını, hayat sizi nereye sürüklerse sadece oraya gideceğinizi söylerdim. bazen hayatın güzel olduğunu kabul ettiğimizi ama bunun yetmediğini çünkü nankör birer varlık olduğumuzu itiraf ederdim. nankör ve de bencil. fakat bu mutsuzluğu dindirebileceğimizi de derdim ardından; mutlu olma şansını sıfıra indirerek. böylece korunması gereken bir denge olmayacak ve özgür kalacaksınız. bunların hepsini çok daha düzgün bir şekilde anlatabilirdim, size hissettirebilirdim. ve evet her gece yatağa girdiğimde hissettiğim şeyi size burda hissettirmek isterdim. ama yapamam. imkanım olursa bir gün yapacağım, söz.