şuan herkes anneleriyle beraber gülücükler saçan fotoğraflarını paylaşıyo. ben ise fotoğrafına bakıp ağlıyorum. neden böyle günler var ki. annesi veya babası ölmüş insanların canını daha çok yakıyo böyle günler. mesela benim canım çok yanıyo şuan ve ben kimseye içimdekileri anlatamıyorum. hani yaşın küçük olunca fazla anlamazsın bi şey sana anne yokluğunu hissettirmezler ama yaşın ilerledikçe hiç kimse bi şey yapamıyo. ve ben şuanda onun yokluğunu hissediyorum. keşke şuan yanımda olsaydı, keşke bir kere bile sarılabilseydim öpseydim. en son 10 yıl önce ağzımdan çıktı anne kelimesi ve o kelimeyi söylemeye o kadar hasret kaldım ki anlatamam.. nolur anne ve babanızın kıymetini bilin. onları doya doya öpün yoksa toprağını öperken bulursunuz kendinizi..