sevilen kişinin sevgilisiyle fotoğrafını görmek

daha önce çok kez gördüm, ama en çok bi tanesi beni sarsmıştı. her şey güzel gidiyordu. 72627 tane pollyanna yemişim gibi umutla doluydum. saat gece 4 . instagramda boş boş geziyodum. arkada şebnem ferah'tan hoşçakal şarkısı çalıyodu. "seni ararken kendimi kaybetmekten yoruldum,bulduğumu zannettiğimde kendimden ayrı düştüm." ana sayfayı yeniledim ve önüme bi fotoğraf düştü. yaklaşık 10 dakika öylece baktım fotoğrafa tepkisiz. dumura uğramış gibiydim. bilirsiniz işte insan en çok umudu elinden alınınca parçalanıyor. o gece ciğerim sökülene kadar ağladım. sonra uyudum. uyandığımda temizlenmiş gibiydim. sanki içimde mutsuzluk yaratan ne varsa o gece onları göz yaşı yoluyla atmış gibiydim. insan aşıkken kendine küçük umutlar yaratmayı çok seviyor. o umutlar büyüyor büyüyor... sonra sadece bir fotoğraf o umutlarınızı alıp ilk önce sizi yıkıyor, sonra hayallerinizi aşkınızı neyiniz varsa elinizden alıyor. en başta size kötü gibi görünen şeyler aslında kötü olmayabiliyor. özellikle benimki gibi seneler süren karşılıksız, hastalığa dönüşmüş bi sevginiz varsa.