tüm dillerdeki en dolu olan kelime. ne gariptir ki manası koca bir ironi. kendisinde kendimi bulmaya çalıştığımda histerik bir şekilde gülümsediğim.
dudaklarımı kemirme nedenim, tırnaklarımı yeme sebebim. kendisinin karşısına geçip de saatlerce düşünebileceğim. öylece beyaz kağıt üzerindeki üç harfa bakıp da ömrümü harcayabileceğim kutlu kelime.
bir şeyin yok olması için ilk önce varolması gerekir derler. oysa varlıktan önce de yine yokluk vardı. her şeyin başıydı yok. tanrı'nın ilk adıydı. tanrı'ydı. evrendi.
bendi.
ilkokuldayken geç kaldığım günler yoklama defterlerindeki ismimin karşısına yazılandı. lisedeyken de yazılış şekline kaldığı yerden devam edendi. üniversitedeyken terkettiğim amfilerin her bir santimetrekaresine çizilen kelimeydi.
şimdilerde ise ön adım. çalan telefonumu açarken dillendirmek istediğim. ve dillendirdiğim. kendimde kendimin oturmadığını arayıp soranlara söylediğim; yok.
zira kendimden iltica ettim artık. sığınma talep ettiğim her yürek tıka basa doluydu. ve ben tavanı gökyüzü, zemini toprak olan bir mekandayım. tanrı'nın işkembesindeyim.
yokun özündeyim. özün yokunda.