bu biraz da insanın karakteriyle alakalı gibi.
ben dizi diyorum. nedeni biraz saçma. diziye başlarken sanki birine güvenip yolculuğa çıkıyormuşsun gibi hissettiriyor. dizinin senaryosuna ya da karakterlerine bağlanabiliyorsun. elbet bir sonu olsa da daha uzun ve dünyanda daha çok yer kaplıyor. ne zaman bitirmek istediğin sana bağlı, mesela benim
behzat ç.'de yaptığım gibi hepsini izleyip sadece final bölümünü izleme hala o dünyada kal aklına geldikçe.
filmler öyle değil. hayatına girip çıkıyorlar iki bilemedin üç saatte. yapabilecek bir şeyin yok. bağlanacağın bi şey olsa dahi arkası gelmeyeceği, gelse de uzun sürmeyeceği için etkisi geçiyor bende hemen. ne kadar iyi olursa olsun sonrasında film hakkında düşünmek arkası olmadığı için bana ''ne yapıyorum lan'' dedirtiyor.
ben bağlandım mı arkasının gelmesini istiyorum. hiçbir şeye çabucak bitsin diye başlayamam ben.
insan ilişkilerimde de böyle zaten. yalnızlıktan bıktığım için filmler bitince ''eee ne olacak şimdi'' diyerek ortada dımdızlak kalışlarım yüzünden dizi diyorum galiba.
sikerim ben
house m.d. izliycem.