babamdan yediğim tek dayak şu sanırım. birkaç ayrıntı hatırlıyorum. en önemlisi kırmızı ayakkabılarım. bu ayakkabı yüzünden dayak yiyeceğim.
annemler bir yere gideceklerdi ve ben de hevesle kırmızı ayakkabılarımı giydim. annemler beni götürmüyorlar ve ben de inat, keçi, cadı bir çocuk olduğum için ayakkabılarımı çıkarmıyorum. ablam ve babam tatlı dille eve sokmaya çalışıyorlar. babam 2. katta ve merdiven başında, ablam ise az ötemde. "nisyan, çıkar ayakkabılarını kızım." , "nisyan, gidemezsin. gel içeri." falan. ben de yüz buldum ya, o kırmızı ayakkabıları çıkarmadığım gibi bir de eve girdim ayakkabılarla. batılı mısın sen minik kız? ne bu hava yani. neyse babam da merdivenlerin başında hala, elini arkasına saklamış. "gel buraya." dedi. ben de şımarık şımarık "çikolata mı vereceksin?" demiştim. bu cümle de çok net. babam da "evet. gel." dediydi. sonra ayakkabılarımı çıkardım ve çikolatam için merdivenleri çıkmaya başladım sanırım. gerisi yok. ablamın anlattığına göre güzel dayak yemişim. canım babam nasıl dövdüyse direk silinmiş.
hatırladığım başka bir dayak olayı yok. o zaman hak etmiştim. babam dövmez, sadece bir bakış atar. o bakış nelere kadir. neyse, bu da böyle yarım yamalak hatırladığım bir anımdır.