yanlış hatırlamıyorsam 7. sınıfa gidiyordum.
çok küçük yaşlarımdan o yaşıma kadar eğer bir dayak yediysem hep annemden yedim o dayağı. çok da kırgın değilim aslında o kadar da beni etkileyen acımasız dayaklar değildi. çünkü anneydi o.
bir de ilkokul 3. sınıfta sigara içtim diye ablamdan tokat yemiştim. yüzüğüyle dudağımı kanatmıştı hayvan.
ben balkonda sigara içerken sohbete gelir hala hatırlar güleriz ona da.
ama babamdan yediğim efsane dayak bambaşkaydı.
şimdi nedenini hatırlamıyorum ama ergenlik ateşinden kaynaklı olduğu kesin. ne yaptığımı ve neler konuştuğumuzu hatırlayabilmek için böbreğimi verebilirim sanırım. i̇nanılmaz önemliydi benim için o gün ama dayak kısmını hatırlıyorum sadece.
annem babam ve ben mutfaktayız.
müthiş hararetli bir tartışma var. 3'lü olarak tartışıyoruz. hepimiz bağırıyoruz. ben muhtemelen iyice çirkinleştim. kim bilir neler dedim.
kavga anında söylenen sözler, yapılan hareketler cidden çok hayati önem arz edebiliyor. en son kavganın sonuna doğru ben mutfaktan çıkıyorum oturma odasında oturuyorum. sinirliyim ama biraz da mahçubum ama daha bir şey olmadı.
babam en sonunda tüm siniriyle geldi oturma odasına bana bir baktı önce. i̇kimizin de gözlerinden ateş çıkıyor. dayanamadı artık.
gitti televizyonun uydusundan çıkardı bütün hıncını. bütün siniriyle uyduyu yerinden söktü yere fırlattı. ve doğruca balkona koştu.
ben şok oldum tabii.
evet başlık
babadan yenilen efsane dayaklar. ben hiçbir zaman fiziksel bir şiddet görmedim babamdan.
ama o gün 15 kişi aynanda dayak atmış gibi oldum.
balkona gittiğimde babamın siniri geçmiş gözleri kızargın çaresizce dışarıyı seyrediyordu.
tek kelime edemedim.
2 gün yüzüne bakamadım.
bok çuvalı gibi yığılıp kalmıştım odamda.
babamdan yediğim en efsane dayak sanırım buydu. babamın bana karşı şiddet uygulamaya kıyamadığından ötürü oluşan çaresizliğiydi.
ağzımı gözümü patlatsa, hastanelik yapsa daha az sarsılırdım eminim.
benim babam öyle bir adam ki ergenlik saçmalıklarından haddini aşmış evladına vurma noktasına geldiğinde sinirini televizyonun uydusundan çıkartmış odayı terk etmiş temiz hava almaya çıkmış ama yine de şiddet uygulamamıştı.
en kral psikologların öfke kontrolü seminerlerinden bir kesit gibiydi hareketleri.
cahil bir adamın bu kendini profesyonelce kontrol güdüsünün adı "evlat sevgisiydi" sanırım.
ben o gün babamda bana olan sevgi ve şefkatinin onu nasıl da çaresizleştirdiğini gördüm.
babamın güçsüzlüğünü, zaafını gördüm. babamın en büyük zaafının ben olduğumu gördüm.
o gün bugündür. onun evladı olmaya çabalıyorum o kadar.
yemin ediyorum bu yani. bütün çabalarımın altında onun evladı olabilmek var.
onun zaafı ben olduysam eğer, zaafından vurmamak var aklımın bir köşesinde o kadar.
uydunun olduğu vitrin gözünün arka kontraplağının bir köşesi hala kırık bu arada.
kimse neden kırıldığını söylemiyor, kimse bilmiyor.
babam ve ben biliyoruz hatta unutmuyoruz ama dillendirmiyoruz.
baba ve oğul arasında bağlılık yeminin nişanı gibidir o köşesi kırık vitrin gözü.