liseye ilk başladığım yıldı. ailemden ayrıyım, bok gibi bir yurtta kalıyorum. kocaman okul, iğrenç bir yurt ve aşırı çekingen, utangaç olan ben. dil derslerinden birinde birbirinize mektup yazın evlerinize postalayacağım demişti öğretmen. herkes hemen eşleşip mektubunu yazdı. hatta bir kişiye 2-3 mektup yazıldığı bile vardı. kimseye gidip "birbirimize yazalım mı" diyememiştim. kimse de bana demedi sözlük. herkes yazdı teslim etti, ben kaldım öyle. kimse farkına da varmadı. öğretmen bile fark etmedi kimsenin bana yazmadığını, benim mektubumun olmadığını. o gün yurta tüm gece ağladım. hiç arkadaşımın olmamasına ağladım. güzel olmadığıma ağladım. kısa boylu olmama ağladım. evimi özlememe ağladım. diğerleri gibi olmadığım için ağladım. her şeyin birikmesiyle aklıma gelen tüm nedenlere ağladım. kendimden nefret ettim. bir sürü arkadaşı olan insanlardan nefret ettim. çocukluk işte, deyip geçmek lazım belki ama yapamıyorum. şuan o günlerdeki gibi değilim belki ama ne zaman yalnız kalmış, arkadaşsız bir çocuk görsem aklıma o günlerim geliyor. üzülüyorum.
insan çünkü. ancak üzülür, belki ağlar. fazlası gelmez elinden.