22.10.2016 saat 16.16
bi an evli kuzenim aradı(evli olan ablamın görümcesi)
-meraba
-meraba
-nerdesin
-dükkandayım abla hayırdır
-canan ablanı da al vahide halana geç halan kalp krizi geçirmiş dün akşam hastanedelerdi bugün eve geçmişler annene bir şey deme üzülmesin.
-tamam abla geçiyoruz hemen
eve gittim üstümü değiştirdim canan ablamı aradım
-hazırlan halama gidiyoruz
-tamam ben hazırım
abim aradı
-dükkanı kapat eve geç geliyorum bişi konuşacam seninle
-tamam abi evdeyim
sonra bi anda kapının önünde 4 araba durdu.
ne olduğunu anlamadan annem
'''' havarrrrrrr kızımmmm''
diye ağlamaya başladı ben ne olduğunu anlayamamıştım halen. aklımdan binlerce insanın ölümü geçiyor yalnız ben sadece birine yakıştıramıyordum bu durumu. aklımdan geçen binlerce kişi için o an ağlamaya başladım. ve kuzenim geldi yanıma
-abi doğruyu söyle o değil demi
sustu gözünden yaşlar akmaya başladı. ben tekrardan:
-abi ne olur o değilde ya bu kadar zor mu o değil diceksin işte lütfen o değil de''
dedim abi sarıldı bana ve ağlamaya başladı ama ben artık o olduğuna emin olduktan sonra aglamadım bi an gözümden akan bütün yaşlar sanki içime akmaya başladı ve o tuzlu gözyaşlarım gırtlağımdan bagırsaklarıma kadar yakmaya başladı. sanki içime akan gözyaşları değilde bi asit gibiydi. bi an halepçe de ölen insanlar gibi köz olabileceğimi bile düşünmüş olabilirim. içerden feryatlar yükselirken ben başka o daya gittim ve sürekli dolanmaya başladım. sigara içtim su içtim ama sürekli dolandım ve hep agzımda şu cümle vardı:
-hayır hayır yalan söylüyorlar o değil
belki yüzbinlerce defa söylemiş olabilirim bunu. çevremdeki insanlar benim delirmiş olabileceğimi bile düşündüler belki halam geldi ---tamam otur artık tamam ''
dedi ben:
-yalnız bırakın beni''
dedim. çıktım evden. diğer ablamlar annemin yanında ona sarılarak ağlarken ben hiç kimseyi görmek istemiyordum. hele annemin o halini görmek hiç istemiyordum sadece yalnız kalıp onu düşünmek istiyordum. son anında neler düşünmüş olabilir diye kendi kafamı patlatırcasına düşünmek istiyordum. ama çok geçmeden abim gelip mahallede bi binanın çatısında yakaladı beni eve götürdü. garip bir şekilde ağlamıyordum. tekli koltuğa oturmuş gözlerimi onun resmine dikmiş bakıyordum uzun uzun. kuzenimin
-neden ağlamıyorsun atma içine bağır çağır ağla bizim kardeşimizdi ama senin hem dostun hem arkadaşın hem kardeşindi''
diye dizlerime kapanıp ağlamamı istediğini hatırlıyorum ama ben yine o değil siz boşuna ağlıyorsunuz dedim. birden abim eve girdi ve mezarlığa gidiyoruz dedi bu arada saat 22 oluştu. arabalara bindik mezarlığa gittik cenazeyi getirdiler tabutu aldılar mezarın başına tabutu açtılar çukurun içine koydular ve herkes sırayla bir kürek toprak attı üstüne bana verdiler küreği toprak at dediler ben bi süre elimdeki küreğe ve kefen içinde yatan 4 yıldır görmediğim kardeşime baktım ve:
-ben ona nasıl toprak atayım''
dedim ve ağlamaya başladım. kefeni açmaya çalıştım izin vermediler ve alıp götürdüler beni..