ben 9. sınıftayken dedem hastaneye yatırıldı, dersteyken aldım haberi. müdür yardımcısı sınıfa girip "hocam jaehaerysi alabilir miyim?" dediğinde anladım zaten ama kabullenmek istemedim belki bir şey demeye çağırmıştır dedim. ayağa kalkınca "çantanı da al" dedi o zaman işte anladım çantamı nasıl topladım nasıl çıktım hatırlamıyorum.
arkadaşlarım noldu diyorlardı ama ne söyleyecek mecalim vardı ne de söyleme isteğim..
ne yapacağını şaşırıyor insan. bi an sanki vücut fonksiyonları çalışmayı durduruyor ve o "an" sanki saatler sürüyor..