muhalif

kalbimi parça pinçik eden yazar. kaç gün sonra dün gece sözlüğe giremedim. ortam iyiydi acaba dedim muhalif'ide mi çağırsam? onun olduğu ortam daha da iyi olur, bize o güzel sesinden parçalar söyler biz dinleriz, beraber eğlenir, beraber dertleniriz gecenin sonunda sarılıp uyuruz dedim. bakın ben neler düşünüyorum ama o? tam bir hayal kırıklığı sabah uyandığımda bir umutla kalktım. sözlüğe girip hemen mesaj bölümüne giricem muhalif merak edip mesaj atmıştır daha fazla merak etmesin diye. neyse sözlüğe girdim bir baktım tanrım o da ne bakmaz olaydım. bir de ne göreyim bomboş bir mesaj kutusu ne arayanım var ne soranım ne de mesaj atanım o an içimde öyle bir burukluk oldu ki anlatamam. bir anda kılcal damarlarım dahil vücudumun her noktası büyük bir hüzünle doldu. tabiri caizse yıkıldım, bir süre hüznümü derinden yaşadıktan sonra acaba gündüz falan mı yazacak belki gündüz girerim diye düşündü o beni hatırlar gibi cümlelerle kendimi teselli etmeye başladım ve entiri girmeden bir umut bekledim. ama olmadı, atmadı, aramadı ne bir ses ne bir nefes ona dair hiç bir emare yoktu. ümitlerimin son damlası da kuruyup bitmişti şimdi yapacak birşey kalmıştı...siz bu satırları okuduğunuzda ben çok uzaklarda olacağım sakın beni aramaya kalkmayın diyeceğim de zaten arayacağınızı sanmıyorum. seni hep sevdim hepte seveceğim.